فاطمه، اسوه و سرمشق است،

در اندیشیدن و مهر ورزیدن،
در پارسایی و عبادت،
در دین شناسی و معرفت،
در تربیت فرزند و مادری،
در ازدواج و خانه داری و آئین همسری،
در خورد و خوراک و معیشت و ساده زیستی و حیا و حجاب و پاکدامنی،
در تلاش و مبارزۂ اجتماعی،
در موضعگیری و تعهد شناسی،
در بودن و زیستن و سخن گفتن و عمل کردن.
او فاطمه ی فلاح و زهرای زندگی و الگوی ایمان است.
مگر نه این که از الگو باید سرمشق گرفت و با او همسو و همسان و همراه و هم روح و همرنگ بود؟
بانوان مدعی فاطمه دوستی، بیخود برچسب «شیعه» و «مُحبّ» به خود نزنند،
خود حضرت زهرا«ع»فرمودند:
«شیعه ما» کسی است که:
۱.به آنچه گفتیم،عمل کند،
۲.ازآنچه نهی کرده ایم،بپرهیزد.
پس باید کوشید تا از مرتبه دوست داشتن به رتبۂ والای پیروی کردن رسید.
این ، معیار «شیعه بودن» از نگاه زهرای اطهر است.
رعایت «حجاب» هم یکی از همین هاست. آیا می توان در این مسیر پاک،به فاطمه رسید ؟
طیّ این فاصله ، با گام تقوا و تدیّن و تعهد ممکن است .
اشک و عزاداری، تنها شاهد محبت است ، نه نشان تبعیت،
گریه و روضه هم ، گواه «عشق» است، نه نشان «شیعگی»
«فاطمه» به ما آموخت که می توان با
جامۂ قناعت بر تن ،زره صبر و استقامت در بر،و پوشش حیا و حجاب در سیما، در میدان زندگی به برترین چهرۂ فضیلت
آراسته گشت و با رفتار خویش، حیا و عفاف را معنی کرد و برای همۂ زنان در طول تاریخ در عرصۂ «زن و زندگی» الگو شد .

خودرا با «معیارفاطمی» ارزش‌گذاری کنیم.

✍🏼استاد جواد محدثی